Abdurahmon Akbar (1962–2015)

Oʻzbek bolalar adabiyoti rivojiga salmoqli hissa qoʻshgan Abdurahmon Akbar 1962 yil 22 aprelda Toshkent viloyati Yangiyoʻl tumanidagi Niyozboshi qishlogʻida ziyoli oilada tugʻildi. Oʻzbekiston Milliy universitetining jurnalistika fakulteti kechki boʻlimida (1979–1987) tahsil oldi.

Абдураҳмон Акбар (1962-2015)

Абдураҳмон Акбар Тошкент яқинидаги Ниёзбош қишлоғида 1962 йилнинг 22 апрелида таваллуд топган.
1986 йилдан янги ташкил этилган „Юлдузча“ (бугунги Чўлпон номидаги нашриёт-матбаа ижодий уйи)да иш бошлади ва ҳозиргача шу даргоҳда муҳаррир вазифасида ишлаб келяпти.
Чоп этилган китоблари: „Кичкинтой ва пахтаой“ (М. Қодиров билан биргаликда, 1987), „Сўзловчи ёмғир“ (И. Дониш, Д. Шокировлар билан биргаликда, 1990), „Эҳтиёткор тошбақа“ (1991), „Ёзнинг туғилган куни“ (1992), „Куйлаётган боғ“ (1994), „Ўйинқароқ булутча“ (1996), „Ўрдакчам“, „Жонли саватча“ (2005), „Уйқучининг тушлари“ (2006).

СЎРОВ

Япроқларнинг бошин силадинг,
Дарахтларга ўргатдинг ўйин.
Булутлами „юм-юм“ йиғлатдинг,
Бузиб қўйиб ногаҳон „тўйин“,
Шамол, битта юзингни кўрсат.
Гоҳ увлайсан, гоҳ чийиллайсан,
Сени кимдир қувларми бу пайт?
Кайфиятинг билмай ҳайронман,
Хурсандмисан, хафамисан, айт,
Шамол, битта юзингни кўрсат.
Елаяпсан, живирлар булоқ,
Келаяпсан, шивирлар япроқ,
Нима бўлар ўзинг кўрсатсанг,
Наҳот юзинг шунча бадқовоқ?
Шамол, битта юзингни кўрсат.
Бир қарасам, йўққа ўхшайсан,
Бир қарасам, ўхшайсан борга.
Таниб қўяй сени ҳам ахир,
Бир бор хўп де, мен қилган зорга,
Шамол, битта юзингни кўрсат!

КИТОБНИ КЎП ЎҚИЙДИГАН УКАМ

Китобни кўп ўқийдиган укам
Нимагадир жуда ҳам камгап.
Китобни кўп ўқийдиган укам
Шеърлар ёзар онамга атаб.
Китобни кўп ўқийдиган укам
Ўйга толар баъзида узун
Ва шивирлар: — Ҳали келмабди
Сувлар сувга ўхшайдиган кун.
Китобни кўп ўқийдиган укам
Бир кун менга шундайин деди:
—Оқ мўйнали қалпоғингиз ҳам
Қуён эди, жони бор эди.
— Бунақанги жумбоқ гапларни
Қайдан ўйлаб топасан? — десам,
Бош чайқар-да, „уф“ тортиб қўяр,
Китобни кўп ўқийдиган укам.

ЁМҒИР

Тунлари куладиган
Гуллар экан юлдузлар.
Кўзга кўринмас экан
Шу боисдан кундузлар.
Офтоб билан Оймома
Ота-ю она экан.
Болаларин бошида
Доим парвона экан.
Болалари ким дерсиз
Кун ва Ойни сизлар ҳам.
Менга ишонаверинг,
Улар Булутлар десам.
Булутлар ҳам бизлардек
Ўйнар, ухлар, туш кўрар.
Денгиз-у уммонларда
Чўмилмоқни хуш кўрар.
Бас, сувдан чиқинг, дея
Койимаса ҳам ҳеч ким,
Ювар юз-қўлларини
Улар гоҳ чала-ярим.
Бундан ранжиб Офтобжон
Эгнига пешбанд тутар.
Фарзандларин бир жойга
Тўпланишларин кутар.
Булутвойлар ғўлдираб,
Йўталишса ҳам „қув-қув“,
Уларнинг уст-бошидан
Қуёш қуяр тинмай сув.
Кўнгли тўлса-ку хўп-хўп,
Йўқса: қуяр тунда Ой.
Натижада теварак
Бўлиб кетар ҳўл ва лой…
Уйдан чиқмай шу кезлар
Деразадан бўйлаймиз.
Энг қизиғи, бу сувни
Биз ёмғир деб ўйлаймиз.

ШОИР ДАДАМ ҲАҚИДА ШEЪРИЙ ҲИКОЯЛАР

1. ДАДАМНИНГ ҚАЛБИ

Армон уясимиш дадамнинг қалби. Дадамнинг қалбида
кулармиш севинч. Дадамнинг қалбида уммон бор эмиш.
Бор эмиш дадамнинг қалбида илинж. Ёзган уч-тўрт шеъри
дадам қалбининг топган қувончи-ю, озори эмиш.
Дадамнинг юраги дунё кўрмаган сонсиз фикрларнинг
мозори эмиш…

2. ДАДАМНИНГ ФИКРИ

Базмга борса бас, дадам ҳар сафар, уйга қайтар миниб
жаҳл отига: — Онаси, кўнглингга олма-ю баъзан, ҳеч
қойил қолмайман аёл зотига. Тўйни хўп қиздирди бугун
ҳам бири, ажратолмай қолдим мен мастми, у маст. Қилиқлари
дегин бирам беўхшов, ўйнаб ўйнамайди, сакраб
сакрамас. Ёши ҳам ўн бешда бўлса керагов. Қаердан
билдингиз дейсанми буни? Учрашув ўтказган қай бир
мактабда кўргандек боиувдим қайси бир куни. Бунақа
хонаки „санъаткор“ларда имон доим қаҳат, андиша қаҳат.
Уларнинг кўзига боқиб ўқийман азалдан биргина „пул“
сўзин фақат. Ёзиб боларканми кўзларга ёзув? Дадам
зўр лофчи-да, деган бир ўйда, „Лазги“га эшилиб рақс
тушаётган икки ўйинчини кузатдим тўйда. Ўйинин
кузатдим орқа, олдидан, узоқдан, яқиндан, хулласи, роса.
Кўзларига тикиб синчков кўзларим, ниҳоят, чиқардим
шундай хулоса. „Пул“ дcган ёзувни ўқимасам-да, бироз
тўғри чиқди дадамнинг сўзи. Одамга ғалати қараркан улар,
бошқача куларкан уларнинг кўзи…

3. АРИ

Девор буздик дадам иккимиз. Неча фасл ёғиб ёмғир,
қор, неча даф а қолиб қаровсиз, нураб, чўкиб қолганди девор.
Ўша, девор бузган кунимиз ҳаво салқин, ғоят тунд эди,
Устки пахса қулагач, дадам:— Ўғлим, қара, арилар, —
деди. Сўнаётган гулхан чўғларин сочгандайин шамол
ҳар томон, ини шикаст топган арилар учишарди визиллаб нолон.
— Эҳтиёт бўл! — деди-ю дадам, уйга чопди тўхтатиб
ишин. Аммо санчиб улгурган эди тирсагимга бир ари нишин.
Кўкда қовоқ уйган булутлар шу пайт совуқ томчи
ташлашди. Назаримда уйсиз арилар худди мендек „йигиай
бошлашди“. Гоҳ девоми, гоҳ инларини тимирскилаб (эҳтимол
қучиб), аламзада арилар охир қайлаигадир кетдилар учиб…
Осон кечди кейин ишимиз. Оғриқни ҳам унутдим тамом.
Жазосини олган аридек, „таслим“ бўлди девор батамом. Иш
тугаркан камзулин ечиб, таскин берган бўлдилар дадам:
— Таланганман сендеклигимда бундан катта ариларга ҳам.
Дадам яна алланелар деб, сурар экан инни нарига, мени
жоним оғрий бошлади қоиим чақиб оиган арига…

4. СУПАЧА

Азим тути бўлган бу уйнинг кўчага қараган бетида,
одамлар-ла доим серқатнов ёиакчанинг шундоқ четида,
бўлар экан мўжаз супача. Унга шолча, кўрпача солиб,
аммажоним оиирарканлар саломларга аликлар олиб. Чўкка-
ларкан дадам ҳам баъзан, (кўпроқ ишдан уйга қайтган
дам) —/Болларингнинг оғзи тегсин, — деб, тут тутаркан
сўрашиб аммам. Ҳаёт ҳаёт экан-да қаранг, аммамиз
ҳам фурсати етиб, оиибдилар ёруғ дунёдан уругиарин
дилин ёш этиб. Учида ҳам, еттисида ҳам, қирқида ҳам,
ҳатто йилида, супачага ўтириб дадам дуолар ўқибди дилида.
Қайси бир кун разм солсалар девор ёни эмиш теп-текис.
Одамлар ҳам сезмасмиш ажаб — супачадан қолмаган-
миш из. Бир неча кун фаромуш бўлиб, жой тополмай
қўярга ўзин, тилларидан қўймади дадам „фосиқ“ сўзин, „супача“ сўзин.
Фосиқлик ҳам асли ғам экан. Ташрифи тез экан бу
ғамнинг. Ўз боласи бузиб ташлабди супачасин Ойгул
аммамнинг.

5. ДАДАМНИНГ ҲАЗИЛИ

Меҳмон келиб қолишин таъкидлаб дадам, жўнаб кетди
ишига шошиб субҳидам. Бироздан сўнг онам ҳам
тушдилар йўлга: — У-бу нарса оларман, илинса қўлга. Бамо
деди пешбандин эгнига тутиб: — Бу аҳволда меҳмонни
боимайди кутиб. Ҳовлига бир қаранглар, уйга бир қаранг.
Алғов-далғов ҳаммаёқ, ҳаммаёқ кир, чанг.
Юлдузхон, сен айвонни полин артиб чиқ. Обдастага
сув тоидир, ҳозирла сочиқ. Ўтинлардан қалаб қўй, тандирга,
Омон. Хамир ошса, ёпамиз ҳадемайин нон. Қўйларинг-
га, Баҳодир, қараб тур, қараб. Уялтириб қўймасин басма-
бас маъраб…
Хуллас, уйга қайтгунча онам ва дадам, юмушлами
битказиб, бўлдик хотиржам. Бу орада ўн қулоч ерни ҳам
чопдик. Ошхонани оқлашга фурсат, вақт топдик. Катта уйга
ёздик сўнг катта дастурхон. Бироқ келавермади биз кутган
меҳмон. Ҳайрон эдикбу ҳолга, тополмасдик сўз. Қувонтира
олмасди дастурхон ҳам кўз. Уйга бошлаб кираман
меҳмонни шодон, дея чиқди кўчага икки бор Омон.
Қаҳ-қаҳ отиб, кулвориб дадамлар ногоҳ, ҳамма „сир“дан
бизларни этдилар огоҳ:
— Билгим келди жудаям қодирсиз нега. Қолмас экан
севиндим, уйим беэга. Ёлғонимни сираям олманглар
оғир. Раҳмат, Юлдуз — ой қизим, раҳмат, Баҳодир. Қани,
ошга қаранглар, оиирманглар жим. Бугун „меҳмон“
ўзимман, БОЛАЖОНЛАРИМ.

Abdurahmon Akbar (1962–2015)

Abdurahmon Akbar Toshkent yaqinidagi Niyozbosh qishlog’ida 1962-yilning 22-aprelida tavallud topgan.
1986-yildan yangi tashkil etilgan „Yulduzcha“ (bugungi Cho’lpon nomidagi nashriyot-matbaa ijodiy uyi)da ish boshladi va hozirgacha shu dargohda muharrir vazifasida ishlab kelyapti.
Chop etilgan kitoblari: „Kichkintoy va paxtaoy“ (M. Qodirov bilan birgalikda, 1987), „So‘zlovchi yomg‘ir“ (I. Donish, D. Shokirovlar bilan birgalikda, 1990), „Ehtiyotkor toshbaqa“ (1991), „Yozning tug‘ilgan kuni“ (1992), „Kuylayotgan bog‘“ (1994), „O‘yinqaroq bulutcha“ (1996), „O‘rdakcham“, „Jonli savatcha“ (2005), „Uyquchining tushlari“ (2006).

SO‘ROV

Yaproqlarning boshin silading,
Daraxtlarga o‘rgatding o‘yin.
Bulutlami „yum-yum“ yig‘latding,
Buzib qo‘yib nogahon „to‘yin“,
Shamol, bitta yuzingni ko‘rsat.
Goh uvlaysan, goh chiyillaysan,
Seni kimdir quvlarmi bu payt?
Kayfiyating bilmay hayronman,
Xursandmisan, xafamisan, ayt,
Shamol, bitta yuzingni ko‘rsat.
Yelayapsan, jivirlar buloq,
Kelayapsan, shivirlar yaproq,
Nima bo‘lar o‘zing ko‘rsatsang,
Nahot yuzing shuncha badqovoq?
Shamol, bitta yuzingni ko‘rsat.
Bir qarasam, yo‘qqa o‘xshaysan,
Bir qarasam, o‘xshaysan borga.
Tanib qo‘yay seni ham axir,
Bir bor xo‘p de, men qilgan zorga,
Shamol, bitta yuzingni ko‘rsat!

KITOBNI KO‘P O‘QIYDIGAN UKAM

Kitobni ko‘p o‘qiydigan ukam
Nimagadir juda ham kamgap.
Kitobni ko‘p o‘qiydigan ukam
She’rlar yozar onamga atab.
Kitobni ko‘p o‘qiydigan ukam
O‘yga tolar ba’zida uzun
Va shivirlar: — Hali kelmabdi
Suvlar suvga o‘xshaydigan kun.
Kitobni ko‘p o‘qiydigan ukam
Bir kun menga shundayin dedi:
—Oq mo‘ynali qalpog‘ingiz ham
Quyon edi, joni bor edi.
— Bunaqangi jumboq gaplarni
Qaydan o‘ylab topasan? — desam,
Bosh chayqar-da, „uf“ tortib qo‘yar,
Kitobni ko‘p o‘qiydigan ukam.

YOMG‘IR

Tunlari kuladigan
Gullar ekan yulduzlar.
Ko‘zga ko‘rinmas ekan
Shu boisdan kunduzlar.
Oftob bilan Oymoma
Ota-yu ona ekan.
Bolalarin boshida
Doim parvona ekan.
Bolalari kim dersiz
Kun va Oyni sizlar ham.
Menga ishonavering,
Ular Bulutlar desam.
Bulutlar ham bizlardek
O‘ynar, uxlar, tush ko‘rar.
Dengiz-u ummonlarda
Cho‘milmoqni xush ko‘rar.
Bas, suvdan chiqing, deya
Koyimasa ham hech kim,
Yuvar yuz-qo‘llarini
Ular goh chala-yarim.
Bundan ranjib Oftobjon
Egniga peshband tutar.
Farzandlarin bir joyga
To‘planishlarin kutar.
Bulutvoylar g‘o‘ldirab,
Yo‘talishsa ham „quv-quv“,
Ularning ust-boshidan
Quyosh quyar tinmay suv.
Ko‘ngli to‘lsa-ku xo‘p-xo‘p,
Yo‘qsa: quyar tunda Oy.
Natijada tevarak
Bo‘lib ketar ho‘l va loy.
Uydan chiqmay shu kezlar
Derazadan bo‘ylaymiz.
Eng qizig‘i, bu suvni
Biz yomg‘ir deb o‘ylaymiz.

SHOIR DADAM HAQIDA SHE’RIY HIKOYALAR

1. DADAMNING QALBI

Armon uyasimish dadamning qalbi. Dadamning qalbida
kularmish sevinch. Dadamning qalbida ummon bor emish.
Bor emish dadamning qalbida ilinj. Yozgan uch-to‘rt she’ri
dadam qalbining topgan quvonchi-yu, ozori emish.
Dadamning yuragi dunyo ko‘rmagan sonsiz fikrlarning
mozori emish.

2. DADAMNING FIKRI

Bazmga borsa bas, dadam har safar, uyga qaytar minib
jahl otiga: — Onasi, ko‘nglingga olma-yu ba’zan, hech
qoyil qolmayman ayol zotiga. To‘yni xo‘p qizdirdi bugun
ham biri, ajratolmay qoldim men mastmi, u mast. Qiliqlari
degin biram beo‘xshov, o‘ynab o‘ynamaydi, sakrab
sakramas. Yoshi ham o‘n beshda bo‘lsa keragov. Qayerdan
bildingiz deysanmi buni? Uchrashuv o‘tkazgan qay bir
maktabda ko‘rgandek boiuvdim qaysi bir kuni. Bunaqa
xonaki „san’atkor“larda imon doim qahat, andisha qahat.
Ularning ko‘ziga boqib o‘qiyman azaldan birgina „pul“
so‘zin faqat. Yozib bolarkanmi ko‘zlarga yozuv? Dadam
zo‘r lofchi-da, degan bir o‘yda, „Lazgi“ga eshilib raqs
tushayotgan ikki o‘yinchini kuzatdim to‘yda. O‘yinin
kuzatdim orqa, oldidan, uzoqdan, yaqindan, xullasi, rosa.
Ko‘zlariga tikib sinchkov ko‘zlarim, nihoyat, chiqardim
shunday xulosa. „Pul“ dcgan yozuvni o‘qimasam-da, biroz
to‘g‘ri chiqdi dadamning so‘zi. Odamga g‘alati qararkan ular,
boshqacha kularkan ularning ko‘zi.

3. ARI

Devor buzdik dadam ikkimiz. Necha fasl yog‘ib yomg‘ir,
qor, necha daf a qolib qarovsiz, nurab, cho‘kib qolgandi devor.
O‘sha, devor buzgan kunimiz havo salqin, g‘oyat tund edi,
Ustki paxsa qulagach, dadam:— O‘g‘lim, qara, arilar, —
dedi. So‘nayotgan gulxan cho‘g‘larin sochgandayin shamol
har tomon, ini shikast topgan arilar uchishardi vizillab nolon.
— Ehtiyot boi! — dedi-yu dadam, uyga chopdi to‘xtatib
ishin. Ammo sanchib ulgurgan edi tirsagimga bir ari nishin.
Ko‘kda qovoq uygan bulutlar shu payt sovuq tomchi
tashlashdi. Nazarimda uysiz arilar xuddi mendek „yigiay
boshlashdi“. Goh devomi, goh inlarini timirskilab (ehtimol
quchib), alamzada arilar oxir qaylaigadir ketdilar uchib.
Oson kechdi keyin ishimiz. Og‘riqni ham unutdim tamom.
Jazosini olgan aridek, „taslim“ bo‘ldi devor batamom. Ish
tugarkan kamzulin yechib, taskin bergan bo‘ldilar dadam:
— Talanganman sendekligimda bundan katta arilarga ham.
Dadam yana allanelar deb, surar ekan inni nariga, meni
jonim og‘riy boshladi qoiim chaqib oigan ariga.

4. SUPACHA

Azim tuti bo‘lgan bu uyning ko‘chaga qaragan betida,
odamlar-la doim serqatnov yoiakchaning shundoq chetida,
bo‘lar ekan mo‘jaz supacha. Unga sholcha, ko‘rpacha solib,
ammajonim oiirarkanlar salomlarga aliklar olib. Cho‘kka-
larkan dadam ham ba’zan, (ko‘proq ishdan uyga qaytgan
dam) —/Bollaringning og‘zi tegsin, — deb, tut tutarkan
so‘rashib ammam. Hayot hayot ekan-da qarang, ammamiz
ham fursati yetib, oiibdilar yorug‘ dunyodan urugiarin
dilin yosh etib. Uchida ham, yettisida ham, qirqida ham,
hatto yilida, supachaga o‘tirib dadam duolar o‘qibdi dilida.
Qaysi bir kun razm solsalar devor yoni emish tep-tekis.
Odamlar ham sezmasmish ajab — supachadan qolmagan-
mish iz. Bir necha kun faromush bo‘lib, joy topolmay
qo‘yarga o‘zin, tillaridan qo‘ymadi dadam „fosiq“ so‘zin, „supacha“ so‘zin.
Fosiqlik ham asli g‘am ekan. Tashrifi tez ekan bu
g‘amning. O‘z bolasi buzib tashlabdi supachasin Oygul
ammamning.

5. DADAMNING HAZILI

Mehmon kelib qolishin ta’kidlab dadam, jo‘nab ketdi
ishiga shoshib subhidam. Birozdan so‘ng onam ham
tushdilar yo‘lga: — U-bu narsa olarman, ilinsa qo‘lga. Bamo
dedi peshbandin egniga tutib: — Bu ahvolda mehmonni
boimaydi kutib. Hovliga bir qaranglar, uyga bir qarang.
Alg‘ov-dalg‘ov hammayoq, hammayoq kir, chang.
Yulduzxon, sen ayvonni polin artib chiq. Obdastaga
suv toidir, hozirla sochiq. O‘tinlardan qalab qo‘y, tandirga,
Omon. Xamir oshsa, yopamiz hademayin non. Qo‘ylaring-
ga, Bahodir, qarab tur, qarab. Uyaltirib qo‘ymasin basma-
bas ma’rab.
Xullas, uyga qaytguncha onam va dadam, yumushlami
bitkazib, bo‘ldik xotirjam. Bu orada o‘n quloch yerni ham
chopdik. Oshxonani oqlashga fursat, vaqt topdik. Katta uyga
yozdik so‘ng katta dasturxon. Biroq kelavermadi biz kutgan
mehmon. Hayron edikbu holga, topolmasdik so‘z. Quvontira
olmasdi dasturxon ham ko‘z. Uyga boshlab kiraman
mehmonni shodon, deya chiqdi ko‘chaga ikki bor Omon.
Qah-qah otib, kulvorib dadamlar nogoh, hamma „sir“dan
bizlarni etdilar ogoh:
— Bilgim keldi judayam qodirsiz nega. Qolmas ekan
sevindim, uyim beega. Yolg‘onimni sirayam olmanglar
ogir. Rahmat, Yulduz — oy qizim, rahmat, Bahodir. Qani,
oshga qaranglar, oiirmanglar jim. Bugun „mehmon“
o‘zimman, BOLAJONLARIM.

Abdurahmon Akbar (1962–2015)

Oʻzbek bolalar adabiyoti rivojiga salmoqli hissa qoʻshgan Abdurahmon Akbar 1962 yil 22 aprelda Toshkent viloyati Yangiyoʻl tumanidagi Niyozboshi qishlogʻida ziyoli oilada tugʻildi. Oʻzbekiston Milliy universitetining jurnalistika fakulteti kechki boʻlimida (1979–1987) tahsil oldi.

Abdurahmon Akbar faoliyati

Armiya xizmatini quruvchi askarlarning “Stroitel” (“Binokor”) gazetasida (1981–1983) adabiy xodim sifatida oʻtadi. Xizmatdan qaytgach, Yangiyoʻl tumanidagi 25-maktabda ona tili va adabiyoti fanidan (1985–1986) dars berdi. 1986 yildan umrining oxirigacha “Choʻlpon” nomidagi bolalar nashriyoti matbaa ijodiy uyida xizmat qildi.

Abdurahmon Akbar asarlari

Abdurahmon Akbarning ilk kitobi 1987 yilda, “Kichkintoy va paxtaoy” nomi bilan bosilib chiqdi (M. Qodirov bilan birgalikda). Shundan soʻng “Soʻzlovchi yomgʻir” (1990), “Ehtiyotkor toshbaqa” (1991), “Yozning tugʻilgan kuni” (1992), “Oʻyinqaroq bulutcha” (1996), “Oʻrdakcham” (2005), “Jonli savatcha” (2005), “Uyquchining tushlari” (2006), “Gonzik olib kelgan dori” (2006), “Eng katta mehr” (2006), “Niyozbosh istiqbol sari” (2007), “Bolalar bogʻchasi uchun sevimli ertaklar” (2009), “Mening doʻstim kompyuter” (2010) nomli 15 dan ortiq sheʼriy, adabiy-badiiy va tarjima kitoblari chop etildi. 1991 yili “Ehtiyotkor toshbaqa” nomli kitobi Usmon Nosir nomidagi mukofotga sazovor boʻldi.

Abdurahmon Akbar tarjimalari

Abdurahmon Akbar tarjimasida “Texnikaning katta ensiklopediyasi”, “Kichkintoylar uchun jonivorlarning katta ensiklopediyasi”, “Jonivorlarning katta ensiklopediyasi”, “Jajji kichkintoylar uchun bilimlarning katta kitobi”, “Maktabgacha yoshdagi bolalar ensiklopediyasi”, “Sehrli qirollik oroli”, G. X. Andersenning “Ertaklar” kitobi, “Jajji kichkintoylar uchun ensiklopediya” deb nomlangan kichik yoshdagi oʻquvchilarga moʻljallangan ilmiy-maʼrifiy, badiiy kitoblar nashr etildi.
Shoirning sheʼr va tarjimalari boshlangʻich sinf oʻquvchilarining “Ona tili”, “Oʻzbek tili”, “Oʻqish kitobi”, “Atrofimizdagi olam”, “Odobnoma” kabi darsliklaridan, shuningdek, kasb-hunar kollejlari oʻquvchilari uchun nashr etilgan “Bolalar adabiyoti” darsligi va “Oʻzbek bolalar adabiyoti” antologiyasidan joy oldi.

Abdurahmon Akbar mukofotlari

Abdurahmon Akbar 2006 yili “Oʻzbekiston Respublikasida xizmat koʻrsatgan madaniyat xodimi” unvoni bilan taqdirlangan.

Foydalanilgan adabiyot

“Oʻzbek adiblari” (S. Mirvaliyev, R. Shokirova. Toshkent, Gʻafur Gʻulom nomidagi adabiyot va sanʼat nashriyoti, 2016) kitobidan.

Информация о жизни, деятельности, трудах, переводах, наградах Абдурахмана Акбара.

Жизнь Абдурахмана Акбара

Абдурахмон Акбар, внесший значительный вклад в развитие узбекской детской литературы, родился 22 апреля 1962 года в селе Ниязбаши Янгиюльского района Ташкентской области в интеллигентной семье. Учился на вечернем отделении факультета журналистики Национального университета Узбекистана (1979-1987).

Деятельность Абдурахмона Акбара

Работал литературным работником армейской строительной газеты «Строитель» («Бинокор») (1981–1983). После возвращения со службы преподавал родной язык и литературу (1985–1986) в школе № 25 Янгиюльского района. С 1986 года и до конца жизни в типографии работало детское издательство «Чолпон».

Работы Абдурахмана Акбара

Первая книга Абдурахмона Акбара вышла в 1987 году под названием «Кичкинтой ва пахтаой» (совместно с М.Кадыровым). Затем последовали «Говорящий дождь» (1990), «Осторожная черепаха» (1991), «День рождения лета» (1992), «Игривое облачко» (1996), «Моя уточка» (2005), «Живая корзина». (2005), «Сны спящего» (2006), «Лекарство принес Гонзик» (2006), «Величайшее милосердие» (2006), «Навстречу благополучному будущему» (2007), «Любимые сказки для детского сада» ( 2009 г.), «Мой друг компьютер» (2010 г.), более 15 книг поэзии, литературы и переводов. В 1991 году его книга «Осторожная черепаха» получила премию Османа Насира.

Переводы Абдурахмана Акбара

Перевод Абдурахмана Акбара: «Большая энциклопедия техники», «Большая энциклопедия животных для самых маленьких», «Большая энциклопедия животных», «Большая книга знаний для самых маленьких», «Энциклопедия дошкольников», «Волшебный остров Королевства». «, GX Издана книга, энциклопедия для детей раннего возраста.
Стихи и переводы поэта включены в учебники для учащихся начальных классов, такие как «Родной язык», «Узбекский язык», «Чтение», «Окружающий мир», «Этикет», а также учебник «Детская литература». и «Детская литература» для студентов профессиональных колледжей.Узбекская детская литература»антология.

Награды Абдурахмана Акбара

В 2006 году Абдурахмону Акбару присвоено звание «Заслуженный работник культуры Республики Узбекистан».

Sizni ushbu maqolalar ham qiziqtirishi mumkin:

1. Nabi Jaloliddin (1962)
2. Jamol Sirojiddin (1955–2015)
3. Nazar Eshonqul (1962)
4. Alinazar Egamnazarov haqida ma’lumot
5. Gʻulom Karimiy (1962–2014)
6. Mamatqul Hazratqulov haqida ma’lumot
7. Eshqobil Shukur (1962)
8. Zohir Aʼlam haqida ma’lumot
9. Luqmon Boʻrixon (1965)
10. Abusaid Koʻchimov haqida ma’lumotlar